ខួរក្បាលរបស់អ្នកមាន «ប៊ូតុងសម្រាប់ចុចលុបចោលទិន្នន័យ» តើធ្វើបែបណាដើម្បីទាញយកប្រយោជន៍ពីវាបាន?
កោសិកានៅក្នុងខួរក្បាលរបស់អ្នកមានប៊ូតុងពីរ ដែលមួយសម្រាប់ពង្រឹងចំណងទំនាក់ទំនងរវាងណឺរ៉ូនមួយទៅ ណឺរ៉ូនដទៃទៀត ដែលគេហៅចំណងនេះថា ស៊ីណែប និងមួយទៀតសម្រាប់លុបចោលនូវស៊ីណែបមួយចំនួនចេញ។ ស៊ីណែបនេះឯងដែលជាផ្លូវធ្វើដំណើររបស់ទិន្នន័យទាំងឡាយដែលអ្នកបញ្ជូនមក។
ខួរក្បាលរបស់អ្នកក៏មិនសូវខុសគ្នាប៉ុន្មានដែរពីអង្គចងចាំស្តុកទុកទិន្នន័យ ៨GB ហេតុនេះហើយវាត្រូវតែជម្រះចោលនូវស៊ីណែបមួយចំនួនចោលដើម្បីអាចឲ្យអ្នកស្តុកទុកទិន្នន័យថ្មីៗបន្តបន្ទាប់ទៀត។ ធម្មជាតិដែលកោសិកាក្នុងខួរក្បាលមានប៊ូតុងចុចលុបចោលអាចជារឿងមិនល្អ ប៉ុន្តែតើយើងអាចទាញយកប្រយោជន៍ពីធម្មជាតិនេះយ៉ាងដូចម្ដេចវិញ ?
អ្នកអាចនឹងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីក៏ខួរក្បាលមនុស្សយើងចាំបាច់ត្រូវមានប៊ូតុងចុចលុបចោលនូវស៊ីណែបដែលស្តុកទុកទិន្នន័យចងចាំទាំងឡាយរបស់អ្នកដូច្នោះ ? នេះក៏ព្រោះតែខួរក្បាលមនុស្សប្រៀបដូចជាអង្គចងចាំស្តុកទុកទិន្នន័យ៨GBនេះឯង។ វាមានដែនកំណត់ ដូច្នេះហើយវាត្រូវតែលុបចោលនូវស៊ីណែបណាដែលឥតបានការ ដើម្បីអាចទុកចន្លោះទំនេរនៅសល់ឲ្យអ្នករៀនសូត្របញ្ចូលទិន្នន័យថ្មីៗមកទៀតបាន។ ប៉ុន្តែតើកោសិកាទាំងនោះអាចដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចបានថាតើស៊ីណែបណាដែលត្រូវលុបចោលឬសម្លាប់ចោល ? ស៊ីណែបដែលមិនសូវប្រើប្រាស់ ឬជាទិន្នន័យទាំងឡាយណាដែលអ្នកបានស្តុកទុកហើយប៉ុន្តែមិនសូវយកវាមកប្រើប្រាស់ឡើងវិញ ឬគិតវាឡើងវិញ ឬហ្វឹកហាត់វាឡើងវិញ នោះស៊ីណែបទាំងនេះនឹងត្រូវបានកំណត់សម្គាល់ដោយប្រូតេអ៊ីន។
នៅពេលកោសិកាឃើញសញ្ញាដែលប្រូតេអ៊ីនមាននៅលើស៊ីណែបឥតបានការទាំងនោះហើយ កោសិការួមគ្នាជាមួយប្រូតេអ៊ីនសម្លាប់ចោលនូវស៊ីណែបទាំងនោះ ឬជម្រះវាចេញពីខួរក្បាលអ្នក នោះវានឹងទុកចន្លោះទំនេរសម្រាប់ទិន្នន័យថ្មីៗ។ តើធ្វើបែបណាទើបអាចទាញយកប្រយោជន៍ពីធម្មជាតិរបស់ប៊ូតុងចុចលុបចោលនេះបាន ? ចម្លើយដ៏សាមញ្ញបំផុតគឺជាមូលហេតុដែលមនុស្សចាំបាច់ត្រូវការការគេងនេះឯង។ នៅពេលអ្នកបង្ខំស្តុកទុកទិន្នន័យដ៏ច្រើនលើសលប់នៅក្នុងខួរក្បាល៨GBរបស់អ្នក នោះវានឹងលើសសមត្ថភាពរបស់វា ដែលធ្វើឲ្យការចងចាំរបស់អ្នកមិនសូវមានប្រសិទ្ធភាពនៅពេលត្រូវការវាយកមកប្រើប្រាស់ឡើងវិញ។ នៅពេលអ្នកបញ្ចូលទិន្នន័យថ្មីៗ ស៊ីណែបនឹងបង្កើតថ្មីៗបន្តបន្ទាប់ដែរ សម្រាប់ឲ្យអ្នកស្តុកទុកទិន្នន័យទាំងនោះ។
ប៉ុន្តែទិន្នន័យទើបតែបញ្ចូលមកថ្មីៗដំបូងស្ថិតនៅក្នុងសភាពទន់ខ្សោយនៅឡើយ ទាល់តែអ្នកបានគេង ដែលការគេងនេះឯងគឺជាដំណើរការណ៍ជួសជុលកោសិការបស់អ្នក ជម្រះចោលនូវស៊ីណែបឥតបានការចេញ រុញទិន្នន័យថ្មីៗទាំងនោះទៅក្នុងផ្នែកដែលមានសុវត្ថិភាពឬជាផ្នែកដែលការចងចាំរយៈពេលវែងរបស់អ្នកស្ថិតនៅ។ នៅពេលនោះ អង្គចងចាំស្តុកទិន្នន័យបណ្ដោះអាសន្នរបស់អ្នកនឹងស្រឡះទំនេរ ដែលធ្វើឲ្យទិន្នន័យបញ្ចូលថ្មីៗនឹងមានប្រសិទ្ធភាពនៅពេលយកមកប្រើប្រាស់ពេលក្រោយ។
នៅពេលអ្នកមានប៊ូតុងចុចលុបចោលនេះ អ្នកអាចប្រើប្រាស់វាសម្រាប់លុបចោលនូវទិន្នន័យទាំងឡាយណាដែលមិនចង់ឲ្យស្តុកទុកក្នុងខួរក្បាលអ្នកបាន ហើយព្យាយាមហ្វឹកហាត់យកទិន្នន័យណាដែលអ្នកចង់ចងចាំមកប្រើប្រាស់ឲ្យបានញឹកញាប់ កាន់តែប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណានោះស៊ីណែបដែលទទួលបន្ទុកបញ្ជូនទិន្នន័យមួយនោះក៏នឹងកាន់តែរឹងមាំដូចគ្នាដែរ។ ដូច្នេះហើយទើបមានពាក្យមួយតែងពោលថា៖ "ការហ្វឹកហាត់បង្កើតនូវភាពល្អឥតខ្ចោះ"។
អាញស្តាញធ្លាប់ពោលពាក្យមួយថា៖ "ចំណេះដឹងត្រូវមានការពិនិត្យពិច័យជាប់ជាប្រចាំដោយមិនមានការធុញទ្រាន់ ទើបអាចរក្សាបែបផែននៃការរៀនសូត្របាន ពុំនោះទេវាប្រៀបបានទៅនឹងវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នៅកណ្ដាលសមុទ្រខ្សាច់ ដែលត្រូវសមុទ្រខ្សាច់កប់បន្តិចម្ដងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ហេតុនេះគេត្រូវដុសខាត់ជាបន្តបន្ទាប់ ទើបវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះភ្លឺរលោងចែងចាំងគួរជាទីគយគន់បាន រីឯចិត្តគំនិតរបស់យើងក៏ដូច្នោះដែរ គឺត្រូវតែដុសខាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ"៕
ដោយ៖ ស្រីពៅ
