ហេតុអ្វីសិង្ហបុរីជាកូនប្រទេសតូចមួយសោះ ក្លាយជាកូននាគអាស៊ី?
មានអតីតកាលជារដ្ឋបំបែកខ្លួនដ៏តូច និងអសមត្ថភាពមួយពីប្រទេសម៉ាឡេស៊ីក្នុងឆ្នាំ១៩៦៥ ដោយខ្វះខាតនូវធនធានធម្មជាតិ ឯប្រព័ន្ធអប់រំ ប្រព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ច និងប្រព័ន្ធនយោបាយនៅមានភាពឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅឡើយ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងផុតទៅសោះ ភាពអស្ចារ្យដ៏មិនគួរឲ្យនឹកស្មានដល់ចំពោះជោគវាសនាប្រទេសមួយនេះ បានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងវិជ្ជមានស្ទើរគ្រប់ផ្នែករហូតគេឲ្យប្រសិទ្ធិនាមថាជា "កូននាគអាសីុ"។ អ៊ីចឹងហើយបានជាគេ ចោទជាសំណួរថា ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រទេសតូចមួយសោះអាចរីកចម្រើនអស្ចារ្យបែបនេះ?
ប្រទេសដែលទទួលបានបទពិសោធន៍នូវការផ្លាស់ប្ដូរដ៏អស្ចារ្យនេះ គឺជាប្រទេសសិង្ហបុរីនោះឯង។ ដំណាក់កាលដ៏យ៉ាប់យ៉ឺនដំបូងនៃស្ថានភាពជាក់ស្ដែងរបស់ប្រទេស គឺប្រជាជនម្នាក់ៗមានប្រាក់ចំណូលត្រឹមតែ៥០០ដុល្លារក្នុង១កាពីតាប៉ុណ្ណោះ។ មិនគួរឲ្យជឿតួលេខនេះបានកើនឡើងក្នុងឆ្នាំ២០១៥ រហូតដល់៥៥,០០០ដុល្លារក្នុង១កាពីតានៃប្រាក់ចំណូលប្រជាជនម្នាក់ៗ។
ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់បែបនេះ ក៏មិនមែនមានតែទៅលើផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចនោះដែរ ព្រោះសូម្បីតែតួលេខនៃការស្លាប់របស់ទារកក៏បានធ្លាក់ចុះអស់ជាច្រើនផងដែរ ពីតួលេខទារកស្លាប់៣៥នាក់ក្នុងចំណោមទារកមានជីវិត១,០០០នាក់ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៥ រហូតនៅសល់ត្រឹមតែ១០.៩០នាក់ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៥។
មិនតែប៉ុណ្ណោះ ទារកដែលមានជីវិតលូតលាស់ធំធាត់មក ថែមទាំងទទួលបាននូវប្រព័ន្ធអប់រំល្អបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក ធ្វើឲ្យក្មេងជនជាតិសិង្ហបុរីមានអាយុ១៥ឆ្នាំទាំងឡាយ ជាប់ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ក្នុងការចាត់ថ្នាក់ជាសកលលោក ទៅលើមុខវិជ្ជាគណិតវិទ្យា និងវិទ្យាសាស្ត្រដោយអង្គការសម្រាប់សហប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ច និងការរីកចម្រើន (OECD) ហើយកូនសិស្សសិង្ហបុរីក៏បានជាប់ក្នុងលំដាប់កំពូលក្នុងកម្មវិធីសម្រាប់ការវាយតម្លៃសិស្សអន្តរជាតិរបស់OECD (OECD PISA problem solving test) ក្នុងឆ្នាំ២០១២ផងដែរ។
ផ្នែកជោគជ័យមួយទៀតរបស់កូននាគអាសីុគឺ ៩០ភាគរយនៃប្រជាជនសិង្ហបុរីមានផ្ទះនៅដោយខ្លួនឯង ធ្វើឲ្យប្រទេសដ៏តូចតែខ្លឹមមួយនេះស្ថិតក្នុងតារាងលំដាប់លើគេជាប្រទេសដែលប្រជាជនមានផ្ទះនៅដោយខ្លួនឯងច្រើនជាងគេបំផុត។ ភាពអស្ចារ្យនេះអាចទៅរួចបានក៏ដោយសារ ប្រាក់ចំណូលខ្ពស់របស់ប្រជាជន និងប្រព័ន្ធសន្សំលុយយ៉ាងតឹងរ៉ឹងក្រោមការកំណត់របស់ច្បាប់ផងដែរ។
ហេតុអ្វីប្រទេសដែលស្ទើរតែគ្មានសង្ឃឹមទទួលបានភាពរុងរឿងក្រោយពីបំបែកខ្លួនចេញមកជារដ្ឋឯករាជ្យ អាចកសាងប្រទេសដ៏អសមត្ថភាពមួយក្លាយជាប្រទេសដ៏រីកចម្រើនហួសពីការស្មានរបស់មនុស្សទូទាំងសកលលោកបានបែបនេះ ? ព្រោះថានៅពីក្រោយសមិទ្ធផលទាំងនោះ គឺជាការដឹកនាំប្រកបដោយគតិបណ្ឌិតរបស់បិតាស្ថាបនិកសិង្ហបុរី និងជាអតីតប្រធានាធិបតីដំបូងរបស់សិង្ហបុរីលោក លី ក្វាន់យូនោះឯង។ គាត់បានដឹកនាំប្រទេសដោយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវគោលនយោបាយ៣យ៉ាង។ ទី១គឺជាការជ្រើសរើសប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនជាអ្នកដឹកនាំប្រទេស មិនមែនអ្នកក្រៅនោះទេ ដូច្នេះហើយទើបបានជាពួកគេតែងសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការផ្ដល់ការអប់រំដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ប្រជាជនខ្លួន។ ទី២គឺជាការអនុវត្តតាម ដោយពួកគេបានចម្លងគំរូពីរបៀបក្នុងការដឹកនាំពីប្រទេសអង់គ្លេស រហូតដល់ទទួលបានភាពជោគជ័យយ៉ាងអស្ចារ្យបែបនេះ។ ទី៣គឺជាភាពស្មោះត្រង់ ជាការលុបបំបាត់នូវអំពើពុករលួយក្នុងសង្គមជាតិ។
យ៉ាងណាមិញ ប្រព័ន្ធនយោបាយរបស់ពួកគេត្រូវបានគេមើលឃើញថា ជាការដឹកនាំបែបផ្ដាច់ការ បើទោះជាមានការបោះឆ្នោតដោយសេរីរៀងរាល់៥ឆ្នាំម្ដងក៏ដោយ ក៏ព្រោះតែប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាល ហើយការដឹកនាំរបស់អតីតប្រធានាធិបតីលី ក្វាន់យូទៀតសោតបានប្រព្រឹត្តទៅអស់រយៈកាលជាង៣០ឆ្នាំជាប់ៗគ្នារួចមក។ ទោះជាបែបនេះក្ដី ក៏ប្រជាជនសិង្ហបុរីសុទ្ធតែជាអ្នកពោរពេញដោយការចេះដឹងជ្រៅជ្រះ ពួកគេមានសិទ្ធិបោះឆ្នោតទម្លាក់ចេញបើពួកគេមិនពេញចិត្ត តែពួកគេនៅតែជ្រើសរើសរបៀបដឹកនាំដដែលអស់ពេលដ៏យូរមកនោះ៕
ប្រែសម្រួល៖ ស្រីពៅ
ប្រភព៖ huffingtonpost
