វិស័យហិរញ្ញវត្ថុនៅក្នុងប៉ូលអាស៊ានកំពុងហក់ឡើង រីកចម្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់
បើនិយាយពីវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុកាលពីឆ្នាំ ១៩៩៧ ដែលបានវាយបំបែកនិងធ្វើឲ្យរង្គោះរង្គើប្រទេសនៅទ្វីបអាស៊ី ដោយមានអ្នកអង្កេតការណ៍មួយចំនួនបានគិតថា វាប្រាកដជាផ្តល់ផលប៉ះពាល់ខ្លាំងទៅលើប្រទេសមួយចំនួនដែលអាចជាដំបៅមិនងាយជាសះស្បើយឡើយ។ ប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ជាក៏ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមជនរងគ្រោះទាំងនោះដែរ ពិសេសឥណ្ឌូនេស៊ីនិងថៃជាអ្នករងផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរជាងគេកាលនោះ។ តែសព្វថ្ងៃនេះប្រទេសទាំងពីរបានរីកមុខរីកមាត់ជាខ្លាំងលើវិស័យហិរញ្ញវត្ថុក្នុងប៉ូលដែលប្រមូលផ្ដុំប្រទេសចំនួន១០នេះ។
ធ្វើយ៉ាងណាទើបប្រទេសទាំងពីរអាចក្រោកចេញ និងព្យាបាលរបួសហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួនឲ្យជាស្បើយហើយមានសុខភាពហិរញ្ញវត្ថុល្អថែមទៀត?
ដំណើរឆ្ពោះទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សនៃការរីកចម្រើនសេដ្ឋកិច្ច ២០ ឆ្នាំបន្ទាប់ពីមហន្តរាយសេដ្ឋកិច្ច គេបានកត់សម្គាល់ថាការរួមបញ្ចូល GDP នៃប្រទេសក្នុងសហគមអាស៊ានមានរហូតដល់ ២,៤ប៊ីលានដុល្លារ និងបានចូលក្នុងចំណោមសេដ្ឋកិច្ចរីកចម្រើនលឿនបំផុតលំដាប់ទី៣ នៅអាស៊ីបន្ទាប់ពីចិននិងឥណ្ឌា។ ថ្វីបើមហន្តរាយសេដ្ឋកិច្ចបានបំផ្លិចបំផ្លាញសេដ្ឋកិច្ចក្នុងតំបន់ក៏ពិតមែន តែវាត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាពរជ័យមួយសម្រាប់សហគមមួយនេះកសាងមូលដ្ឋានគ្រឹះសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួន។
អ្នកដែលដឹកដៃសេដ្ឋកិច្ចប៉ូលដែលមាន១០ប្រទេសមួយនេះឲ្យមានការរីកលូតលាស់គឺដោយសារតែការកើនឡើងនៃវិស័យហិរញ្ញវត្ថុ។ ឥណ្ឌូនេស៊ីនិងថៃបានធ្លាក់ខ្លួនក្នុងវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុកាលពីឆ្នាំ ១៩៩៧ ធ្ងន់ធ្ងរជាងបណ្តាប្រទេសនានាក្នុងតំបន់អាស៊ាន តែដោយសារមានការលូកដៃពី Speculator (អ្នកហ៊ានប្រថុយប្រថានវិនិយោគ) ក៏ដូចជាមានការអន្តរាគមន៍ផ្តល់នូវកញ្ចប់ថវិកាពី មូលនិធិរូបិបណ្ណអន្តរជាតិ IMF ចំនួនប្រមាណ ៤៣ប៊ីលានដុល្លារសម្រាប់ពីរប្រទេសនេះ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០៥ មកវិស័យហិរញ្ញវត្ថុមានការរីកចម្រើនជាខ្លាំង ក្នុងនោះប្រទេសដែលបានចូលរួមសកម្មក្នុងការបង្កើនកំណើនសេដ្ឋកិច្ចនេះមានដូចជា ហ្វីលីពីន ថៃ សិង្ហបុរី និងឥណ្ឌូនេស៊ី។ ខណៈដែលសិង្ហបុរីជានាគប្រចាំតំបន់លើវិស័យហិរញ្ញវត្ថុនោះ បណ្តាប្រទេសដទៃទៀតក៏បានចាប់ដំណើរការកសាងភាពរឹងមាំនៃសុខភាពហិរញ្ញវត្ថុយ៉ាងលឿនដូចគ្នា។ គិតត្រឹមឆ្នាំ ២០១៦ សិង្ហបុរីបានក្លាយជាប្រទេសដែលទីផ្សារសេវាហិរញ្ញវត្ថុធំជាងគេក្នុងលក្ខខណ្ឌតម្លៃបន្ថែមដុលលើហរិញ្ញវត្ថុ (GVA)។
យោងតាមរបាយការណ៍ចេញដោយ PwC ទោះបីមានការកើនឡើងនៃសេវាហិរញ្ញវត្ថុបីចន្លោះឆ្នាំ ២០០៥ មក ២០១៦ ក៏ពិតមែន តែវិស័យហិរញ្ញវត្ថុនេះវានឹងមានដំណើរយឺតយ៉ាវនៅឆ្នាំបន្ទាប់។ មិនមែនមានន័យថាវាមិនមានកំណើននៃភាពលូតលាស់ទេ តែការរីកចម្រើនវាមិនខ្លាំងក្លាដូចកាលពីមុនឡើយ។ PwC ព្យាករណ៍ថាវិស័យសេវាកម្មហិរញ្ញវត្ថុនៅក្នុងតំបន់អាស៊ាននៅតែរំពឹងថានឹងកើនឡើងលើសទីផ្សារដែលមានភាពចាស់ទុំ។ មូលហេតុសំខាន់ធំៗ ៣ យ៉ាងដែលជាកត្តារុញឲ្យមានការរីកលូតលាស់នេះគឺ៖ កំណើនការប្រើប្រាស់សេវាធនាគារ ការអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាហិរញ្ញវត្ថុ(Fintech) និងការរួមបញ្ចូលគ្នាជាសហគមអាស៊ានតែមួយ។
នៅពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចរបស់អាស៊ានបន្តរីកចម្រើនដូច្នេះ ក៏មានជីវភាពស្ថិតនៅក្នុងកម្រិតមធ្យមក្នុងតំបន់ផងដែរប្រមាណ ៨៧ លានគ្រួសារមានជីវភាពកម្រិតមធ្យម និងមានការរំពឹងថាចំនួននេះ បន្តកើនឡើងដល់ ១១៦លានគ្រួសារនៃអ្នកដែលមានជីវភាពកម្រិតមធ្យមនៅឆ្នាំ ២០២០។ ខណៈដែលប្រាក់ចំណូលកំពុងកើនឡើងសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋនេះ នឹងបង្កើនតំរូវការលើឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុដែលអាចជួយសម្រួលដល់ការទិញសេវាកម្ម និងផលិតផលដែលមានតម្លៃខ្ពស់។ ដោយមើលឃើញពីតម្រូវការបែបនេះលើសេវាហិរញ្ញវត្ថុ ក្រុមហ៊ុនបច្ចេកវិទ្យាហិរញ្ញវត្ថុ (Fintech) មួយចំនួនបានចាប់ផ្តើមបង្កើតឡើងនៅក្នុងតំបន់ ម៉្យាងទៀតដោយសមានកំណើននៃការប្រើប្រាស់ស្មាតហ្វូន និងអត្រានៃការប្រើប្រាស់អ៊ីនធឺណេត បានជំរុញឲ្យសេវាកម្មឌីជីថលធនាគារមានការរីកចម្រើនឥតឈប់ឈរ។
បញ្ហា និងការប្រកួតប្រជែង
វាប្រាកដជាមានភាពភ្លឺស្វាងនៃវិស័យសេវាហិរញ្ញវត្ថុនៃតំបន់អាស៊ាន ប៉ុន្តែនៅតែមានឧបសគ្គមួយចំនួនដែលត្រូវយកឈ្នះ។ បញ្ហាធំមួយដែលកំពុងខ្វះចន្លោះគឺ ការចូលទៅប្រើប្រាស់លើសេវាធនាគារ សេវាធានារ៉ាប់រង និងការគ្រប់គ្រងទ្រព្យសកម្ម។ ក្នុងចំណោមប្រទេសទាំង ១០ មានប្រទេសចំនួន ៤ ឥណ្ឌូនេស៊ី ហ្វីលីពីន វៀតណាម និងកម្ពុជា ហាក់នៅមានភាពយឺតយ៉ាវលើវិស័យធនាគារបើធៀបទៅនឹង ថៃ ម៉ាឡេស៊ី និងសិង្ហបុរី។ ការកើនឡើងនៃការប្រើប្រាស់កាបូបលុយឌីជីថល digital wallets និងសេវាឌីជីថល អាចជាដំណោះស្រាយមួយសម្រាប់ការដែលមិននិយមប្រើសេវាធនាគារក្នុងប្រទេសទាំងនេះបាន។ បើគ្មានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធធនាគារត្រឹមត្រូវទេ លទ្ធភាពទទួលបានសេវាហិរញ្ញវត្ថុសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋទាំងនោះនៅតែមានកម្រិតទាប។ កង្វះលទ្ធភាពទទួលបានហិរញ្ញវត្ថុនឹងបង្កើតបញ្ហាផ្សេងៗទៀតសម្រាប់វិស័យសេវាកម្មហិរញ្ញវត្ថុ វិស័យសេវាកម្មហិរញ្ញវត្ថុពឹងផ្អែកភាគច្រើនទៅលើប្រតិបត្តិការមិនមែនសាច់ប្រាក់ជាឌីជីថលឬតាមរយៈឥណពន្ធនិងឥណទាន។ ដោយសារតែមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងតំបន់មិនមានលទ្ធភាពទទួលបានហិរញ្ញវត្ថុ ទើបបានជាបង្កើតឲ្យមានសង្គមមួយដែលនៅតែចង់បានការទូទាត់ជាសាច់ប្រាក់៕
ដោយ៖ យ៉ាយ៉ា
